Ουδείς εκών κακός

Ακούμε συχνά σε οργανισμούς να μιλούν για "προβληματικούς ανθρώπους", "δυσάρεστη" ή "προκλητική" συμπεριφορά, ακόμα και για "προβληματικά τμήματα". Είναι ενδιαφέρον το πόσο κάποιοι από αυτούς τους χαρακτηρισμούς θα ταίριαζαν "γάντι" σε αντίστοιχες καταστάσεις που συναντάμε στο χώρο της ψυχικής υγείας. Παρόλο που συνηθίζεται πλέον να καλούμε τους ανθρώπους να σκεφτούν ή να δράσουν "έξω από το κουτί", παραμένουμε πολλές φορές φυλακισμένοι μέσα στο κουτί των παγιωμένων αντιλήψεων και των προκαταλήψεών μας.

Ενδεχομένως να λείπει η κατάρτιση ή η εμπειρία για την έγκαιρη αναγνώριση των ζητημάτων και την αντιμετώπισή τους. Ωστόσο, το κόστος της δυσαρέσκειας των ανθρώπων στον εργασιακό χώρο είναι μεγάλο. Και η γραμμή ανάμεσα στη δυσαρέσκεια και την ευαρέσκεια, ανάμεσα στην απόσυρση και τη συμμετοχή και, τελικά, ανάμεσα στη ζημιά και το κέρδος είναι πολύ λεπτή. Αρκεί να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν σκέψεις που δεν λέγονται, συναισθήματα που δεν εκφράζονται και όλα μαζί γίνονται ένα τεράστιο βάρος - κι όσο περνάει ο καιρός το βάρος αυτό μεγαλώνει.

Πόσο είμαστε διατεθειμένοι να ξεβολευτούμε - ή, για να χρησιμοποιήσω την έκφραση της μόδας, να "βγούμε από το κουτί" - για να συζητήσουμε το μη λεγόμενο, να συνειδητοποιήσουμε το μη συνειδητό και, τελικά, να προχωρήσουμε; Γιατί, κατά τον Σωκράτη, αν κάποιος πράττει το κακό είναι γιατί εκείνη τη στιγμή πιστεύει ότι κάνει κάτι καλό.